En dan terug....

Zaterdagmorgen al weer vroeg op. Best lekker geslapen maar na 5.45 uur wil het niet meer. Nou ja prima, kan ik op mijn gemak nog wat rommelen. Om 09.00 uur komt de taxi dus ik heb alle tijd. Gewoon om 07.00 aan het ontbijt, regels zijn regels bij mama Gifty. Wel een stevig ontbijt deze keer want buiten de bekende betonblokjes brood nu ook een heel speciaal ei met van alles erdoor. Lekker maar nogal vet, ik weet zeker dat ik voorlopig niets hoef te eten. Gifty heeft een van mijn eigen gebakken pannenkoeken voor me bewaard als lunch. Bijna alles moet eerst warm, ik begrijp al drie weken niet waarom. Waarom moet de pannenkoek om 07.00 uur worden opgewarmd als ik hem pas na 13.00 uur opeet, dan is hij toch al lang weer koud? Nu weet ik zeker dat ik deze pannenkoek niet op ga eten maar probeer te slijten aan een bedelaar op het busstation maar toch. Ik heb te veel tijd, weet niet meer wat ik moet doen en ga twijfelen over de keus van de tas voor de handbagage. Mama Gifty gaat even weg om ergens haar bloedsuiker meter te laten nakijken want ze denkt dat hij niet meer goed functioneert. Beatrice gaat in bad en dan ruim een half uur te vroeg komt de taxi. Ja lekker dan, nu is alleen Sarah daar om gedag te zeggen. Even later komt de mosquito manager ook. Ik wil niet zo maar weg zonder gedag te zeggen, had me dit een beetje anders voorgesteld. Ik krijg geld van de taxi chauffeur?!?! Nu raak ik een beetje in de war, ik had van Gabby geld gekregen voor de taxi en de bus maar als de taxi chauffeur mij geld gaat geven…… zijn engels is niet heel erg best maar na wat heen en weer praten blijkt dit geld ook van Gabby te komen. Dan wordt er druk getelefoneerd wanneer ik toch enigszins mijn onvrede laat blijken over de vroege komst van de taxi. Niet alleen kan ik de halve familie nu geen gedag zeggen maar ook ben ik dan nog weer ruim een half uur eerder in Accra en daar ben ik al zo vroeg. Na wat heen en weer gebel vertrekken we dan toch en zeg ik alleen Sarah en mosquito manager gedag.

In de taxi naar het busstation. Daar gaan alle bussen naar Accra dus ik kan gewoon de eerstvolgende nemen. De reis gaat 5 tot 6 uur in beslag nemen. Ik koop een kaartje en breng mijn bagage weg. Haal me een beetje de woede van de bagage meneer op de hals wanneer ik blijf wachten tot mijn koffer in het bagageruim ligt maar als ik hem 2 hele cedis geef lacht hij weer breeduit. De bus in, dit heb ik in drie weken nog nooit gezien, wat een luxe. Ik zit op stoel 21 en dat is een enkele stoel aan de rechterkant van de bus, links zitten er twee stoelen. Wat een brede stoel, genoeg ruimte voor de benen en de stoel kan in standje Ibiza. We vertrekken. Er wordt weer een Ghanese film gedraaid, een film waarvan het verhaal mij volledig ontgaat maar het luide geruzie lijkt deel van elke Ghanese film te zijn. Gelukkig kan ik in deze luxe bus met een knopje het geluid boven mijn stoel uitzetten, das fijn. Het eerste stuk van de weg is allemaal over redelijk goed wegdek met alleen de bekende heuveltjes aan het begin en eind van elke wijk. Al snel lig ik een beetje te knikkenbollen. Tijdens de lunch stop koop ik ananas, water meloen en fried cassave met shito. Lekker, mijn pannenkoek zit nog onderin het tasje met mijn flesje water die ben ik vergeten weg te geven. De rest van de weg is minder goed tot een paar kilometer van Accra de weg weer geasfalteerd is. Slapen is er nu niet meer bij, maar buiten is er genoeg te zien en daar moet ik maar van genieten het is tenslotte mijn laatste ritje in Ghana.

Ik wordt geroepen als men vind dat ik eruit moet maar ik heb geleerd van eerdere fouten dus check dat eerst even bij mijn mede passagiers en het klopt. Wel 3 taxi chauffeurs willen er met mijn koffer vandoor grrr. Na een luid stop that heeft iedereen de koffer losgelaten en kies ik de minst gehavende taxi om mee naar het vliegveld te gaan. Goede keus, voorruit heel, snelheidsmeter doet het en de gordels ook. Vind het wat verontrustend dat de chauffeur zijn gordel ook daadwerkelijk omdoet en hoop dat dit niets met zijn rijstijl te maken heeft. Valt allemaal mee en met 20 minuten sta ik op het vliegveld. Kwart over twee pas…..wat ga ik doen tot 17.00 wanneer er ingecheckt kan worden. Met koffer wandel ik een cafe restaurant binnen. Aleeno heet het, lekker toepasselijk want er zitten ook alleen maar mensen alleen. Bestel een tuna sandwich, volgens de serveerster is dat er en is het lekker. Met een Alvaro, dat is een soort rivella achtig drankje maar dan met passievrucht smaak. Drie weken niet in mijn boek gelezen maar nu kom ik er lekker in. Het boek in het engels ziet er uit alsof het al door drie mensen gelezen is, maar goed. Het boek is overal geweest maar nooit gebruikt tot nu. Ik WA nog wat met het thuisfront en andere vrijwilligers en na nog een Alvaro reken ik af en ga de boel verkennen, ik en mijn koffer. Inmiddels is het 16.15 dus ik ga maar een beetje in de buurt van de incheck balies hangen, ik ben die koffer zat en wil hem zo snel mogelijk kwijt. Rond 16.30 gaan de eerste mensen in de rij staan en aangezien ik niets beters te doen heb doe ik dat ook maar. Ik sta op plek 5. Er wordt druk gewerkt om alles in gereedheid te brengen en om 16.50 is dat klaar. De medewerkers praten gezellig met elkaar tot ver na 17.00 uur. Ik sta het allemaal redelijk ontspannen te bekijken maar de Ghanees voor mij ontploft zowat. Hij draait zich om om tegen mij te mopperen over het gedrag van zijn land genoten. Ik trek hardop de conclusie dat hij niet meer in Ghana woont, verwonderd kijkt hij me aan en bevestigd. Dit is Ghana, zeg ik, ontspan en wacht. Hij lacht een enorme rij hagelwitte tanden bloot en zegt dat dat een prima advies is van een obruni. Hij heeft pech want wanneer de incheck procedure op gang komt blijkt zijn koffer te zwaar en moet hij dat eerst gaan regelen en dan achteraan aansluiten. Ik verwonder me ondertussen over de procedure
• mijn paspoort en ticket worden opgehaald en komen terug met boardingpas
• mijn koffer wordt gewogen en ik krijg een briefje mee waarop staat hoeveel de koffer weegt
• paspoortcontrole, paspoort en visum worden gecontroleerd en ik krijg een geel handgeschreven stickertje achterop mijn paspoort geplakt
• inchecken aan de balie
• de dame vraagt ne drie keer of ik wel zeker weet dat ik maar 1 koffer heb
• de koffer wordt opnieuw gewogen en nu blijkt dat het klopt met dat wat op het papiertje staat mag het papiertje weg
• Nu vraagt de dame waar mijn handbagage is, ik wijs naar de tas over mijn schouder. Waar de rest is….er is geen rest dit is het
• Ik krijg een sticker van de koffer en ik ben vrij.

Nog even naar buiten nu het nog licht is. Rondje gelopen, niet veel te beleven hier. Wel veel te zien. Mensen worstelend met tig koffers, mensen ruziënd, boze taxi chauffeurs, mensen die afscheid nemen etc. en twee leuke kindjes. Onderin mijn tas vind ik nog twee loombandjes, nu is het echt op. Maar weer naar binnen, door de douane. Tasje, jasje, riem, etc. alles op de band. En uw schoenen. Pardon? Mijn schoenen? It’s your choice zeg ik als ik mijn schoenen uit doe. De douanier moet er hartelijk om lachen. Door het poortje en dat gaat ondanks alles toch nog af. Fouilleren slaat nergens op maar goed, ik mag door. Als ik al mijn spulletjes weer heb zoek ik een plekje om mijn schoenen weer aan te doen. Dan nog even de laatste cedis opmaken. Nu begint weer een paar uur wachten, het is 19.00. Ik lees. De tijd gaat best snel en rond 21.00 gaan we door de laatste controle en rond 21.30 kunnen we het vliegtuig in. Alles verloopt soepel en maar 20 minuten later dan gepland gaan we de lucht in. Krijgen nog wat te eten en dan wordt alles donker, tijd om te slapen. Lukt niet, nooit als ik onderweg naar huis ben. Ik kijk films, luister muziek, lees in mijn boek, eet veel te veel snoepjes en dat totdat het ontbijt doorkomt. Dan gaat alles snel, 06.45 landen we. Het taxien duurt een eeuwigheid, de koffer ook maar dan ren ik bijna de deur door en vliegen Tim en Suzy me in de armen. Michiel en mijn moeder zijn er ook met een grote ballon.

Thuis wacht me een tafel vol lekkers en koffie. Echte koffie, die naar koffie smaakt. De koffer gelijk open en de souvenirs eruit. Kids zijn blij met mooie jurken en de Ghanese WK shirts. Alles wordt bekeken en daar waar mogelijk geproefd. De trommel is favoriet. IK BEN THUIS!!! Als we met ons viertjes zijn slaat de vermoeidheid toe en gaan we allemaal een tukkie doen. Na het tukkie onder de douche. Een douche met stromend water, warm water! Ik denk dat ik er wel 20 minuten onder sta en dat doe ik anders nooit. Na twee keer wassen lijkt mijn haar schoon en ik ben iets minder bruin dan ik tot nu toe dacht ;) Mam nam draadjesvlees mee, lekkerrrrr. We eten spinazie meet aardappels en draadjesvlees. Ik geniet van het koken, achter mijn eigen pannetjes. Ik geniet eigenlijk overal van. De volgende ochtend is er ontbijt met brood, crackers en van alles om erop te doen, is bijna gek zoveel keus. Het contrast is groot, en de verhalen blijven komen. Dat de wereld ook hier gewoon is verder gegaan blijkt uit hele fijne maar ook hele verdrietige berichten die de eerste dagen na thuiskomst binnendruppelen. Michiel zegt een paar keer dat mijn hoofd nog in Ghana is maar Stukje bij beetje komt de rest van mij ook terug naar Nederland. Vandaag, woensdag, ben ik vooral blij de regie weer een beetje in eigen hand te hebben. Ik mag zelf weten hoe laat ik opsta en naar bed ga! Moet ook weer een beetje aan de slag, mijn lieve kleine Suusje wordt zaterdag al weer 9 jaar. Met alle mensen die ik zie en spreek komen er nieuwe verhalen. Ik lees stukjes van de blog terug en moet daar zelf om grijnzen. Elke avond in mijn smotsige Ghanese bedje op de oude IPhone een stukje schrijven. Met terugwerkende kracht excuus voor spelfouten vreemde zinnen etc. op zo’n klein schermpje ziet de wereld er toch wat anders uit. Dank voor alle reacties op de blog maar ook op facebook en die gene van jullie die ik op WA “gesproken” heb. Het was fantastisch, ik heb genoten en wil iedereen die op wat voor een manier dan ook een steentje heeft bijgedragen blijven bedanken. Alles is goed terecht gekomen, jullie hebben gezorgd voor vele blije kindergezichtjes. Veel mensen vragen of ik nog eens wil, het antwoord daarop is JA, maar niet volgend jaar. Volgend jaar een gewone vakantie met ons 4

Dit was het dan de laatste blog uit mijn avonturen reeks Ghana, wie weet ooit meer! Dag lieve allemaal, tot snel!

P.S: Vooral de laatste week muziek gedraaid en uit al jullie favoriete nummers is een voor mij een favoriete top 3 ontstaan. Nummers die lekker mee lallen en ook voor mij host sisters goed te doen waren, al moet ik zeggen dat Beatrice het nummer van Suzy (One Direction – Kiss You) grijs heeft gedraaid:
1. Family of the year – Hero
2. Anouk – Tom Waits
3. Bob Marley – is this love