Ja, dat moest ook nog een visum. Een hele toer. Het mag niet te vroeg maar ook niet te laat. De ambassade is alleen op dinsdag, donderdag en vrijdag geopend voor alle visum aangelegenheden en dat zijn precies mijn werkdagen. En tot slot heb je van alles nodig, pasfoto´s, verklaringen, aanvraag formulier, kopieën, bewijzen en nog veel meer. Na een goede voorbereiding gingen wij vrijdag op naar de ambassade van Ghana in Den Haag.

De Ghanese bevolking wordt zonder uitzondering beschreven als vriendelijk en behulpzaam. Van ervaringsdeskundige (o.a. Michiel) had ik inmiddels begrepen dat een aantal medewerkers van de Ghanese ambassade hier een uitzondering op vormden dus ik wist niet precies wat ik moest verwachten. Na aanbellen zwaait de grote deur open en dan nog een deurtje en we komen in een gang waar het heerlijk koel en rustig is. Iets verder zit een receptionist die vraagt wat de reden is van ons bezoek. Wij komen voor een visum, de man glimlacht flauwtjes duwt me een formulier en volgnummer in de hand en wijst naar een deur.

Achter deze deur was het gedaan met de rust en de koelte. Een kleine snikhete wachtruimte tot de nok toe gevuld met een bont gezelschap aan Ghana gangers. Nou dat kon wel eens een uurtje duren. Alle stoelen zijn bezet maar er is nog een klein plekje naast het kopieerapparaat waar Suzy en Tim op de grond kunnen zitten. Er zijn twee loketjes en ongeveer 5 nummers per kwartier worden er weggewerkt dus een snelle berekening leert dat het niet 1 uur maar tenminste 1 uur en 15 minuten zal duren voor ik aan de beurt ben.

Er is een soort van systeem, wanneer er een nummer op het display verschijnt gaat degene met dat nummer naar het vrije loket. Dat begreep ik, maar nu bij nummer 86 lijkt het systeem ineens veranderd. Nu verschijnt er een nummer op het display en meld je je bij het rechter loket, daar wordt wat heen en weer gebabbeld en vervolgens schuif je door naar het linker loket. Het stagneert, het display staat een volle 25 minuten op 86! Brutale mensen hebben ineens voorrang, anderen worden boos, de Ghanese bediende maant tot stilte. Tussendoor komt er wel een meneer een berg paspoorten brengen dus de wachtruimte loopt aardig leeg en wij kunnen een paar stoelen bemachtigen. We zijn al ruim een uur binnen. Gek genoeg vind ik het allemaal wel oké, geen stress, het zal wel goedkomen. Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met het geweldige gedrag van T&S maar toch…. Normaal ben ik niet echt van het geduld.

Zo langzamer hand ontstaat er een band met de andere wachtende, sommige puffend andere vrolijk babbelend. Ineens merk iemand op dat iemand anders een kopie maakt van het gele koorts gebeuren. Moest dat wel of niet? Stellig zeg ik van niet maar als de rij bij het kopieerapparaat groeit ben ik daar niet meer zo zeker van. Ik laat me niet gek maken, stond niet op de lijst anders had ik het wel gedaan. Tim en Suzy gaan op zoek naar een WC maar alleen Tim durfde het aan, Suzy heeft het overgeslagen, ik zal jullie de details besparen.

2 uur en 15 minuten na binnenkomst verschijnt er dan eindelijk nummer 97 op het display!!!! Op naar het rechter loket, vol goed moed prop ik het hele handeltje door het brievenbusje. De mevrouw kijkt me vriendelijk aan, bladert druk heen en weer door de papieren, geeft me het inentingen boekje terug en vraagt dat wat ik ga doen in Ghana. Ik antwoord en mag door naar het linker loket. Een ernstige blik van een meneer ook hij bladert heen en weer door de papieren en vraagt dan of ik wil pinnen of cash wil betalen. Ik betaal met pin, krijg een afhaal bewijs en kan vertrekken. Het hele loket gebeuren koste vier minuten, helemaal niemand heeft dat traject zo snel afgelegd als ik!!!

’s Avonds op de bank als ik het hele filmpje nog eens afspeel denk ik ineens:

Het was een test!!!

Wanneer je deze Ghanese efficiëntie, hitte, hygiëne en wijzigende werkwijze zonder problemen hebt ondergaan dan krijg je een visum. Ik ben geslaagd denk ik trots.